Moet je een idioot zijn om van Brussel te houden? Soms lijkt het er wel op. Het regent de laatste tijd opiniestukken waarin onze hoofdstad zeer kritisch bekeken wordt. En ja, de luchtvervuiling, de armoede, de verkeersagressie, het gebrek aan groen, het tekort aan scholen en crèches … doen ook mij vaak verlangen naar het Brussel van mijn dromen. Sinds ik een zoon heb, vraag ik me wel vaker af of dit echt de stad is waar ik hem groot wil zien worden. Waarom is Brussel niet meer die bruisende, ideale stad uit het liedje van Brel? Ik kan me dus erg goed inleven in de teleurstelling van de auteurs van die opiniestukken omdat ik hun frustratie ook elke dag beleef.
Maar is dat wel terecht? Is Brussel er echt slechter aan toe dan ooit? Drijven we steeds verder af van het ‘oh la la en olijke Brussel’? Of is dit allemaal hemelheimwee, een verlangen naar iets wat eigenlijk nooit bestaan heeft? Je kunt het nooit winnen van rooskleurige herinneringen en dus moeten we misschien even naar de harde cijfers kijken. En die zijn verrassend positief.
Brussel is er vandaag eigenlijk veel beter aan toe dan pakweg 25 jaar geleden. Hele delen van de stad zijn heraangelegd: niet alleen de toeristenplekken maar ook de armere wijken. Er is per inwoner een rijker cultureel aanbod dan in Parijs (en een gevarieerder dan in Londen). De luchtvervuiling gaat wel degelijk de goede kant op. Zo zijn de uitstoot van zwaveldioxide, ammoniak en dioxines sinds 1990 heel erg gedaald. Ook de hoeveelheid fijn stof in de lucht is lager dan ze de laatste 25 jaar ooit geweest is. Stikstof (NOx) blijft door het hoge aantal dieselrijders een probleem maar we kunnen aannemen dat dieselgate daar verandering in zal brengen.
Het aandeel van de auto in de verplaatsingen binnen Brussel is trouwens gedaald van 49,5% rond het jaar 2000 tot 32% enkele jaren geleden. Het aantal fietsers blijft constant stijgen. Er komen eindelijk weer parken bij (T&T, Kanaal, Ninoofse Poort), er zijn meer zones 30 in Gewest dan ooit en de autovrije zone in de Vijfhoek waar we al sinds eind jaren ’90 op wachtten, is er eindelijk. Het aantal verkeersdoden per 1000 inwoners is nog nooit zo laag geweest. En zo kan ik nog een hele tjd doorgaan.
Het gaat dus vooruit. Te langzaam naar uw en mijn zin wellicht, soms teveel als een processie van Echternach, maar het gaat vooruit …
Alleen gaat dat niet vanzelf. De bedreigingen zijn en blijven groot: mensen die enkel aan zichzelf denken en niet aan het algemeen belang, politici die onze stad terug naar de jaren ’70 willen brengen, … We moeten waakzaam zijn en mogen niet opgeven. Brussel heeft iedereen nodig die het goed voorheeft met onze hoofdstad.
Het is een cliché maar tegelijk is het o zo waar: “quand les dégoutés s’en vont, il ne reste que les dégoutants”. Hou je echt van Brussel, loop dan niet weg maar neem de handschoen op. Maak je eigen PicNicTheStreets, wordt actief binnen Commons Josaphat, organiseer een Repair Café, steun Tournevie en laat vooral van je horen telkens als je ziet dat het de verkeerde kant opgaat.
Steeds meer Brusselaars zijn bereid om hun stad te verdedigen, staan klaar om de broodnodige veranderingen om van Brussel een aangename stad op mensenmaat te maken een duw in de rug te geven.
Geef jij het op? Of ben jij bereid om één van die “idioten” te zijn? Ik heb mijn keuze gemaakt. Wat wordt het voor jou?