Net als zovele mensen zit ik nu al een week met een knoop in de maag. Waar ik er anders vrolijk op los tweet, heb ik de afgelopen dagen bitter weinig online gezet. Wat valt er nog voor zinnigs te zeggen na de aanslagen van vorige week? Ik deel met veel sympathie de foto’s van de krijttekeningen van liefde en hoop maar verder?
Geruzie
Bovendien erger ik me mateloos aan de politici die elkaar (een deel van) de schuld proberen toe te schuiven. Ziek word ik van hun politique politicienne. Gelukkig zijn er ook heel veel andere. Ministers, parlementsleden, partijvoorzitters, … die hun ideologische verschillen proberen te overstijgen en die op zoek gaan naar oplossingen, die oproepen tot verbondenheid.
Ze hebben gelijk. Onze burgers vragen nu geen stoere borstklopperij. Ze willen dat ze weer vertrouwen in hun medeburgers en in de maatschappij kunnen en mogen hebben. Daarom is het goed dat we nu al samen op zoek gaan naar wat beter kan.
Eenvoud
De roep naar eenvoud, helderheid, duidelijkheid klinkt daarbij erg luid. Heel wat burgers hebben de (terechte) indruk dat ons landje zo ver is doorgeschoten in het splitsen, delen en regionaliseren dat niemand nog weet wie waar verantwoordelijk voor is. Erger nog, dat vele bestuurslieden zich daar best comfortabel bij voelen omdat ze wel een deel van de macht meepikken maar makkelijk een paraplu kunnen openschuiven als het fout loopt.
Dit pleidooi voor eenvoud moet dus absoluut serieus genomen worden. Het wordt tijd dat we – niveau per niveau – kijken naar de beste manier om het bestuur ervan te organiseren. Niet vanuit een emotie vanuit een oprechte zoektocht naar efficiëntie. En nee, dat betekent niet dat we terugkeren naar het unitaire België maar het splitsen om te splitsen is duidelijk ook een verhaal dat zijn grenzen bereikt heeft. In Brussel betekent dat volgens mij dat we de zes politiezones moeten fusioneren en dat we de verhouding tussen het lokale en het Gewestelijke niveau grondig zullen hertekenen.
Maar er is meer …
Eilandjes
We moeten vooral de roep naar verbondenheid ernstig nemen willen we sterker staan tegen dit soort gruwelijke aanvallen. In Brussel rouwen we nu wel samen en proberen we met zijn allen een vuist te maken maar van een Brusselse gemeenschap kan je eigenlijk niet spreken. Er zijn een aantal voorzichtige aanzetten maar net zo goed kan je honderden voorbeelden geven van hoe mensen in onze hoofdstad naast elkaar leven. We zijn de meest internationale stad van Europa maar meestal lijken al die groepen naast elkaar te leven. Men ziet de stad te vaak als een tijdelijk verblijf maar te zelden als een thuis. Alleen is het pas als je je ergens thuis gaat voelen, dat je ook je verantwoordelijkheid voor die stad en de andere bewoners begint op te nemen.
Verbondenheid creëer je echter alleen door samen dingen te doen, mee te maken en te beleven. Helaas doen we er in Brussel schijnbaar alles aan om dat te verhinderen.
Een inburgeringsbeleid op maat van Brussel? Nee, we hebben een Vlaams initiatief en een aanzet tot beleid van de Franse gemeenschap. Met andere accenten, andere eisen en een andere aanpak.
Een goed twee- of meertalig onderwijsaanbod voor al onze ketjes waar we aan dezelfde sokkel van burgerschap bouwen? Onbestaande. Je moet kiezen tussen Franse en Vlaamse Gemeenschap, daarna tussen het vrije, het gemeentelijke of het officiële net en dan nog eens tussen zedenleer, islam, katholieke godsdienst, orthodoxe godsdienst, enz … Elk groepje een andere aanpak.
Hier en daar zijn er mensen die tweetalige culturele initiatieven opzetten. Ze verdienen een standbeeld want veel moeilijker kan je het jezelf niet maken. Wil je je subsidiedossier makkelijk langs de administratie voeren, dan kan je je in de praktijk maar beter tot één taal bekennen.
En ga zo maar door. Er zijn talloze voorbeelden van hoe we drempel na drempel verzinnen om het samenleven de facto moeilijk te maken. Elke keer opnieuw moeten we in Brussel kiezen. Elke keer verliezen we een beetje.
Brusselse Gemeenschap
Maar hoe zorgen we voor samenhorigheid als we steeds weer anders behandeld willen worden dan onze buurman of buurvrouw? Hoe krijg je dan in vredesnaam een gemeenschapsgevoel, een verbondenheid?
Ik hoop dan ook dat we vanaf vandaag aan een ommekeer beginnen werken. Waar we elkaar geen keuzes meer opdringen maar op zoek gaan naar oplossingen waar iedereen zich kan in vinden. Waar we onze eigen identiteit niet afmeten aan wat we niet willen zijn maar vertrekken van wat ons samen sterker maakt.
Vandaag zijn we daar nog mijlenver van verwijderd maar elk breekpunt in de geschiedenis zorgt gelukkig ook voor de kans om het beter te doen. Verder gaan op de apartheidsweg die we tot nu toe bewandeld hebben, is heilloos. Vanaf vandaag moeten we samen aan een beter Brussel beginnen bouwen. Want dat kan.
Bruno De Lille
Fractieleider Groen
Brussels Hoofdstedelijk Parlement