Wellicht heb je de ‘coming-out’-video van Catholic Vote naar aanleiding van de openstelling van het huwelijk in heel de VS intussen al gezien: zes Amerikaanse katholieken die het gevoel hebben dat ze hun gelovige standpunten niet meer mogen uiten. En ook in België hoor je dat discours steeds vaker: katholieken zouden hun katholiek zijn niet meer openlijk mogen beleven. Op deredactie.be deed Kolet Janssen onlang nog de oproep: “Gelovigen, kom uit de kast !”.
Iedereen mag blijkbaar “zichzelf” zijn behalve de katholieken. Volgens mevrouw Janssen word je uitgelachen als je durft zeggen dat je op zondag om 11 uur naar de mis gaat en kan een sacramentsprocessie duidelijk op minder begrip rekenen dan de Gay Pride. En de getuigen in de video van Catholic Vote kunnen zelfs hun tranen zelfs niet meer bedwingen als ze beschrijven hoe ze behandeld worden als ze durven zeggen dat ze zich ongemakkelijk voelen als ze twee mannen of twee vrouwen zien trouwen.
Op de internetfora waren heel wat commentaren te lezen à la “boontje komt om zijn loontje, de katholieke kerk heeft heel lang geprobeerd andersdenkenden de mond te snoeren, dus nu krijgen ze een koekje van eigen deeg.”
Ik hou er echter niet van als groepen tegen elkaar worden opgezet. Ik wil als homoman zelf niet worden uitgesloten, uitgelachen of aangevallen omwille van mijn zogenaamd anderszijn, dus vind ik dat ik ook anderen moet respecteren in hun zijn en hun keuzes. “Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet gij dat ook een ander niet”, zo staat het in de Bijbel en ik blijf dat een zeer lovenswaardige leidraad vinden.
Vandaar dat ik mensen die naar de kerk gaan, respecteer. Net zoals ik vind dat vrouwen die een hoofddoek willen dragen, dat mogen doen (Ja, in regel zelfs op hun werk). Ik zou bovendien liever hebben dat we onze feestdagen vrij zouden kunnen opnemen, zodat iedereen zelf volgens zijn of haar overtuiging kan kiezen wat wanneer te vieren. Of het nu het Suikerfeest, Chanoeka dan wel Kerstmis is; ik wil me daar echt niet mee moeien.
Vrijheid blijheid dus. Iets anders wordt het wel als je je overtuiging gebruikt om andere mensen uit te sluiten, om hen bepaalde rechten te ontzeggen of om de wet niet te respecteren. En dat is hier natuurlijk het probleem. Dat de meeste LGBTQi’s niet warm lopen voor religie heeft niet te maken met mensen als Kolet Janssen, de vader van Ihsane Jarfi of zelfs een bisschop Bonny die aangeven open te staan voor ons en onze manier van leven. Wel met het ‘officiële’ standpunt van het geloof dat ze uitdragen.
Eén ding hebben onze drie grote religies namelijk gemeen: ze staan niet bepaald wild enthousiast tegenover de LGBTQi-gemeenschap. In het beste geval tolereren ze ons homo- of lesbischzijn maar ze verzetten zich actief tegen het homohuwelijk, adoptie door homokoppels bestrijden ze te vuur en te zwaard enzovoort. Nu wil ik best aanvaarden dat zij niet met iemand van hetzelfde geslacht willen trouwen. En zelfs dat ze zeggen dat dat volgens hun god zondig is. Maar ze mogen niet proberen mij te dwingen naar hun normen te leven.
De LGBTQi-beweging, waar men blijkbaar jaloers op is, is echter nooit een ‘tegen’-beweging geweest. We vragen geen speciale behandeling, we willen niet meer dan iemand anders, we willen niemand iets afpakken. Gelijke rechten, daar gaat het ons om. Nooit hebben we gezegd dat we mensen willen verplichten te leven zoals wij dat doen, nooit proberen we mensen te overtuigen om zelf holebi of trans te worden (Het idee alleen al!).
De schrijvers en filmpjesmakers hebben gelijk dat het discrimineren van katholieken, het tolereren van islamofobie of het negeren van antisemitisme ontoelaatbaar is. Net zoals het blind blijven voor homofobie dat is. Vandaag bestaat de indruk dat onze maatschappij beter wordt als we elk verschil uitvlakken, men wil een ‘neutrale’ maatschappij. Waarbij de neutraliteit gelijk staat aan de normen en waarden van de grootste groep. Je kan inderdaad ‘neutraal’ zijn door iedereen in hetzelfde keurslijf te dwingen. Je geloof uiten of je homoseksualiteit ‘promoten’ (via het dragen van een regenboog-T-shirt bijvoorbeeld), hoort dan niet. Maar je kan net zo goed ‘neutraal’ zijn door iedereen vrij te laten zolang ze de vrijheid van de anderen maar respecteren. Het is duidelijk dat ik kies voor deze tweede optie.
Je kunt dus stellen dat gelovigen en de LGBTQI-beweging op dit vlak dezelfde strijd voeren en elkaar daarin zouden kunnen vinden. Alleen vraagt dit natuurlijk wel wederzijds respect. Niet alleen van de afzonderlijke gelovigen maar ook van de gezaghebbende woordvoerders van die religies. In woorden en in daden. En dat ontbreekt vandaag. Er is een positieve evolutie te zien maar het gaat langzaam, erg langzaam.
Misschien kan dit een uitnodiging zijn? Ik wil graag mee-ijveren om de katholieken (en andere gelovigen) uit de kast te laten komen maar willen zij dan meteen even duidelijk maken dat ze mij niet opnieuw in die kast willen duwen?
Bruno De Lille (Groen)
Fractieleider Brussels Hoofdstedelijk Parlement