Mogen wij even vertellen over onze ervaringen met de brede school De Kleurdoos in Brussel? Wij zijn de twee papa’s van Samuel die 9 jaar lang school mocht lopen in deze school. Hij is dit jaar naar het middelbaar vertrokken maar er zijn geregeld momenten dat we de sfeer op De Kleurdoos en de contacten met het schoolteam missen.
De Kleurdoos is een concentratieschool met veel kansarme leerlingen maar ook een brede school avant la lettre en dat is in dit verhaal erg belangrijk. Een brede school is een school die uit haar vier muren wil breken: die haar verantwoordelijkheid naar de buurt neemt en die de buurt ook binnen haalt. De boksclub, de circusschool, de lessen Nederlands voor ouders, de tekenschool, de crèche, de catchclub, de buitenschoolse opvang van meerdere scholen in de buurt, lessen Oosterse talen door enkele buurtbewoners, lessen Nederlands voor nieuwkomers door een andere vereniging, … ze waren allemaal welkom in De Kleurdoos. Bovendien probeerde de school haar eigen leerlingen ook binnen al die initiatieven te krijgen.
Mexicaanse catch
Zo komt het dat onze zoon 5 jaar lang werd ingewijd in de truken en de acrobatie van het Mexicaans Catchen (Lucha Libre). Samen met jongens en meisjes van binnen en buiten de school leerde hij worstelgrepen waarmee hij de hele familie in bedwang kon houden (of toch bijna). Klasgenootjes van hem kozen dan weer voor de boksclub waar je zowel de arme jongens van de sociale woonblokken achter de hoek vindt als een vrouwelijke schepen van de Stad Brussel (die al lid was voor ze schepen werd trouwens). En ga zo maar door …
De goede vrienden van onze zoon heetten dan ook zowel Alice, Julien, Marie, Emiel, Monika als Oussama, Asim, Soraya, Wassila, Nessim, Oussama, Adam, Amira, Charlotte, Mohamed, Ibrahim, Illias, Nabil, Bilal, … en leerden hem zowel Pools als Arabisch als Frans. Het was een fijne groep die erg aan elkaar hing (en dat mist hij nu het meest als hij terugdenkt aan zijn vroegere school).
Natuurlijk was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het feit dat hij twee papa’s had, werd bijvoorbeeld niet van in het begin door iedereen aanvaard. En de middelen waarmee de school moet werken zijn inderdaad erg beperkt. In de ouderraad leefde dan weer vaak de frustratie dat het moeilijk was om veel ouders ‘actief’ te krijgen.
Maar daar werd mee gewerkt. De juffen praatten over alle soorten families, we hebben meerdere gesprekken gehad met moeders met en zonder hoofddoek die ons kwamen vertellen dat ze aan hun kinderen hadden uitgelegd dat homo-zijn niet fout was, het schoolfeest werd steeds gemengder dankzij een uitgebreid halal én niet-halal aanbod (voor elk wat wils). Kansarme kinderen konden toch meedoen met de Circusschool of de tekenles omdat er bewust extra inspanningen gedaan werden om hen te overtuigen.
Het zorgde voor een unieke sfeer in deze school. We kunnen met de hand op ons hart beweren dat onze zoon sterk uit deze school gekomen is, dat hij klaar was voor het leven in de grootstad met zijn positieve én negatieve kanten. Dankzij het harde werk van de directie, de bredeschoolcoördinatrice én heel wat van zijn leerkrachten.
Want ze hebben daar hard voor moeten werken, al was en is dat misschien niet voor iedereen duidelijk. Zo’n positieve sfeer komt er niet vanzelf. Zeker niet in een school waar de kansen aan de start niet voor elke leerling gelijk zijn. Dat vraagt een evenwichtsoefening waarbij de directie en de leerkrachten met de belangen van elke leerling moeten rekening houden.
‘Onze’ school
Als witte, Nederlandstalige, middenklasse ouders hebben we soms de neiging te denken dat de school ‘onze’ school is. En dat iedereen die niet is zoals we zelf zijn, te gast is en zich dus eigenlijk moet aanpassen. Je merkt dat aan het gezucht als het schoolfeest twee weken vroeger moet omdat het anders midden de ramadan valt (zelfs een halal-BBQ trekt dan geen volk natuurlijk). Aan de opmerkingen over de vertalingen naar het Frans (waardoor elke vergadering bijna dubbel zo lang duurt). Aan het enthousiasme over de ‘goede’ partners (circusschool met veel witte kinderen) en de twijfels over andere initiatieven (catch en boks met weinig witte kinderen).
De brede school De Kleurdoos slaagde er tot nu toe in dat evenwicht te vinden en dus ook rekening te houden met die ouders die minder mondig zijn, die minder in ouderraden en op schoolvergaderingen aanwezig zijn. En zo hoort het. Want of een kind nu Nederlandstalig, Franstalig of anderstalig is, elk kind in Brussel heeft evenveel recht op een goede school, op goed onderwijs. En dat kregen ze in De Kleurdoos (lees er ook de verslagen van de onderwijsinspectie maar op na).
Sinds enkele maanden is er een nieuwe directie, zijn er de aanslagen in Parijs gebeurd (waarbij zelfs één van de terroristen lid bleek geweest te zijn van onze eigen boksclub in de turnzaal) en is onze maatschappij jammer genoeg weer veel meer gepolariseerd. En dat maakt dat een aantal keuzes uit het verleden in vraag worden gesteld en misschien zelfs onder druk staan. Wij hopen van harte dat de nieuwe ploeg van De Kleurdoos volhoudt en ook vasthoudt aan het brede school concept.
Het kan makkelijker en veiliger lijken je op te sluiten binnen je vier schoolmuren maar het zou volgens ons een foute keuze zijn. De Kleurdoos is net van een probleemschool veranderd in een school waar men in Brussel vaak mee uitpakt doordat het een open school, een brede school was. Onze zoon heeft er negen prachtige jaren doorgebracht. We bedanken het schoolteam daarvoor uit de grond van ons hart en wensen hetzelfde toe aan nog heel veel andere Brusselse ketjes …
Bruno De Lille & Koen Van Huele
Gelukkige papa’s van Samuel