“Ik was seksueel actief, erg actief. En nu zou ik nog wel actief willen zijn, maar ze bellen niet meer.” Vanessa Van Durme, één van de artiesten in de documentaire Gardenia* zei het lachend maar toch met de nodige tristesse.
Ouderen en seksualiteit. Er wordt vaak lacherig over gedaan. De beelden die je in films ziet of in liedjes hoort gaan over koppels die samen oud worden en dan op een bankje in het park gaan zitten mijmeren over hun leven. Zelden gaat het over opa’s en oma’s (laat staan over opa’s en opa’s) die durven flirten en verleiden. Bijna nooit gaat het over wilde, stomende seks tussen twee bejaarden. En als er over gesproken wordt, is het meestal negatief. Dirty old man. Ouwe viezeriken.
Dat was trouwens ook wat je vorige week heel vaak te horen kreeg toen Stephen Fry en zijn vriend Elliott Spencer aankondigden te willen trouwen. Stephen Fry is namelijk 30 jaar ouder dan zijn vriend en dat lokte heel wat laatdunkende reacties uit. Nochtans gaat het hier over twee volwassenen die goed weten wat ze doen. Die allebei een eigen carrière hebben. Die allebei financieel onafhankelijk zijn. En toch hebben veel mensen moeite met deze relatie. Alsof ze zich zelfs niet willen voorstellen dat deze mannen bij elkaar kunnen passen, elkaar echt kunnen liefhebben en ja, zelfs op een passionele manier seks met elkaar kunnen hebben.
We klagen met zijn allen voortdurend over de druk van de reclame om er altijd jong, fris en gespierd uit te zien. Maar tegelijkertijd doen we er allemaal aan mee. Fitness, zonnebank, anti-rimpelcrèmes, … ze zijn erg populair. Zeker binnen het holebi-milieu. Op de sociale netwerken en chatsites ronden we onze leeftijd ‘voor het gemak’ naar beneden af en vanaf je 40ste word je op café en op fuiven als ‘oud’ weggezet.
Dat maakt heel wat mensen ongerust, zelfs angstig. Want je bent maar zo oud als je voelt natuurlijk. Maar als niemand dat wil zien, als niemand je een kans geeft … dan kan je nog veel liefde of ‘goesting’ hebben, je blijft er wel mee zitten.
Eigenlijk zouden we koppels als Stephen Fry en Elliott Spencer moeten toejuichen. Ze hebben de moed om zich niets aan te trekken van alle vooroordelen of roddels die over hen de ronde doen. Als holebi’s verzetten we ons ons hele leven tegen de hokjes waar men ons wil induwen, we strijden elke dag om het recht onszelf te mogen zijn. Dan is het toch vreemd dat we zelf ook hokjes gaan bouwen, dat we zelf mensen gaan uitsluiten omdat ze niet beantwoorden aan het cliché van de jonge, mooie, gespierde, hippe homo. Zeker als je weet dat het ‘te oud’-hokje er een is waar we allemaal ooit in zullen terechtkomen.
Laten we daar dus tegen opkomen. Zodat we met zijn allen gewoon blij kunnen zijn voor Stephen en Elliott. Zodat er ook als we wat grijze haren en rimpels hebben, af en toe iemand belt om eens ‘actief’ mee te zijn. Zodat men in de bejaardentehuizen niet meer vreemd zal opkijken als we een dubbel bed vragen. Een nieuwe strijd dus. Een strijd die we niet alleen tegen de buitenwereld maar ook binnen ons eigen milieu moeten voeren. Maar een strijd die we dringend moeten voeren.
* Gardenia is een documentaire die het verhaal meegeeft van de oudere transseksuelen en homomannen die deelnamen aan de voorstelling ‘Gardenia’. Sinds 13/1/2015 in de betere bioscoop …
Je vindt deze column (en nog een aantal andere columns van mij) op http://www.zizo-magazine.be