“Pédé”, siste de kassier van een grote elektro-supermarkt. “Pardon?” zei ik. De kassier schrok. Het was namelijk niet voor mij bedoeld maar voor de vorige klant. Die had de balpen van de kassier meegepikt en ‘verdiende’ het dus uitgescholden te worden. “Zijn het alleen homo’s die je balpennen stelen?” vroeg ik. De kassier had meteen door dat ik me toch persoonlijk aangesproken voelde.
Ik had recht op vijf minuten excuses en de uitleg dat ‘pédé’ eigenlijk niet echt ‘homo’ betekende, maar gewoon een algemeen scheldwoord was dat niet wou zeggen dat hij iets tegen homo’s had, want één van zijn beste vrienden was ook zo en zo ging hij maar door. Ik ging naar huis met een licht voldaan gevoel: ik had gedurfd te reageren en ik ging er van uit dat hij de volgende keer wel twee keer zou nadenken voor hij nog eens iemand voor pédé zou uitschelden.
Toch bleef het voorval door mijn hoofd spoken. Want al was de kassier wellicht echt niet homofoob, toch gebruikte hij ‘homo’ om iemand neer te halen. Als je je dan onzeker voelt over jezelf en over op wie je verliefd wordt, dan kan zo’n scheldwoord stevig op je inhakken. Zeker als dat voortdurend gebeurt.
Tussen neus en lippen
Helaas is dat het geval. Ik hoor het op straat, in de tram, ik zie het in de Snapchat-conversaties van mijn zoon en zijn vrienden… Achteloos. Tussen neus en lippen. In veel, misschien zelfs de meeste, gevallen is er geen enkele link met homo’s of LGBT+’s te ontdekken. Maar steeds weer hoor je “pédé”, “sale pédé” en “homo” alsof het iets is om je diep voor te schamen, iets wat je beter wegsteekt.
Een tijdje geleden scrolde ik nog eens door de Facebookpagina van ‘Adopte un Gay Belgique’. Wie me ooit heeft toegevoegd, weet ik niet maar ik vind het leuk om er af en toe eens te gaan kijken. Je weet nooit of je er een bekende tegenkomt waar je wat mee kunt chatten en verder zijn er vaak grappige polls over wie de mooiste tatoeage heeft, wie al eens een relatie is begonnen met een onenightstand…
Zelfdoding
De poll van die week was echter van een ander kaliber. De moderator wou weten wie er al ernstig over nagedacht had om zichzelf te doden. Van de bijna 150 reacties gaf de helft aan dat dat inderdaad zo was. De helft! En heel wat van hen gaven ook hun verhaal mee. Vaak ging het over zich niet aanvaard voelen, het gevoel te hebben van nergens bij te (mogen) horen, uitgesloten en eenzaam te zijn. Van het vrolijke sfeertje dat er gewoonlijk op de pagina heerst, bleef niets over.
Ja, we leven in de meest LGBT-vriendelijke tijd ooit in ons landje. Ja, we mogen trouwen en kinderen hebben. Ja, we kunnen onze identiteitskaart makkelijk van M naar V of van V naar M laten omzetten. Daar zijn we blij om. Daar zijn we dankbaar om.
Stoppen met zagen
Maar tegelijk krijgen we steeds vaker de indruk “dat het nu wel goed is”, dat we mogen “stoppen met zagen en vragen”, dat we “niet altijd zo’n lange tenen moeten hebben”. Dat zorgt ervoor dat mensen die worstelen, opnieuw het gevoel krijgen dat ze er alleen voor staan. En zelfs al bedoelen ze het niet persoonlijk, het woordje ‘pédé’ kan er dan echt teveel aan zijn. Laten we ons dus blijven verzetten tegen het gebruik van dit soort ‘onschuldige’ scheldwoorden.
Bruno De Lille, Fractieleider Groen, Brussels Hoofdstedelijk Parlement
Heb je naar aanleiding van dit bericht nood een aan een gesprek? Contact opnemen met de Lumi kan via www.lumi.be of 0800 99 533.
Voor vragen rond zelfdoding kan je 24/7 terecht bij de zelfmoordlijn op het nummer 1813. Je kan ook mailen of chatten via zelfmoord1813.be.
Deze tekst verscheen op 20 maart 2019 op Zizo Online. Je leest hem hier: https://zizomag.be/columns/pede