Ik heb mijn man versierd (of beter: hij liet zich door mij versieren) op de tonen van La Bamba. De kuskesdans. In de jaren ’90 verliepen holebi-fuiven volgens een vast stramien: eerst kreeg je liedjes allerhande, alles wat goed was om mensen op de dansvloer te krijgen, en rond middernacht begonnen de Bamba’s. Niet één Bamba maar Bamba’s. Want aan 2 minuten en 54 seconden kuskesdans hadden we niet genoeg en dus draaiden de DJ’s wel 20 minuten lang Bamba’s.
Kussen en gekust worden
Er vormde zich dan een grote kring van mensen die zij aan zij hun meest sexy blik opzetten. Die mensen stonden stil. Daarbinnen was er een tweede kring van mensen die rondliepen en af en toe iemand kusten van de buitenste ring. En dan moest je wisselen van plaats.
Mensen die niet van de Bamba hielden, noemden dit ‘de vleeskeuring’. Daar had het wel wat van maar het was tegelijk ook erg spannend. Niet het feit of je er uitgepikt werd. Maar wel of je avances wederkerig waren of niet. Als jij iemand gekust had en die man deed een rondje en kwam jou dan opnieuw kussen, dan wist je: hier zit iets in. Liep hij je straal voorbij, dan… enfin, dat begrijp je wel.
Communiceren
In mijn ogen was het meer dan een vleeskeuring. Het was een (verfijnde?) manier van communiceren die er ook was voor meer verlegen mensen en die je ook gezichtsverlies bespaarde. Je moest niet echt ‘durven’ om iemand te kussen want iedereen deed het. Je moest niet al je moed bijeenrapen om te zeggen “ik zie je wel zitten”, gewoon een kus volstond (en maak je geen illusies, dat waren meestal kussen op de wang). Zag de andere je niet zitten, dan sloeg hij je bij de volgende ronde gewoon over. Je was daarna natuurlijk teleurgesteld maar voorbijgelopen worden blijft aangenamer dan recht in je gezicht te moeten horen “bol het af”.
Blijven proberen?
Als je genegeerd werd, kon je het nog eens proberen natuurlijk maar dan moest je al erg overtuigd zijn. Pas op, het werkte soms. Was ik niet ronde na ronde blijven proberen, dan was ik nu geen 230 maanden met mijn man samen. Ik kende hem van kort voor de fuif maar had tot dan niet de moed gehad om te vragen of hij me zag zitten. En dus ging ik die avond voluit. Ik heb toen meer gedanst met en rond hem dan in de 19 jaar die er tot nu op gevolgd zijn.
Slows
Na de Bamba’s, die 20 minuten durende paringsdans, kwamen de slows. Dan zag je al die mensen die elkaars interesse even uitgetest hadden, naar elkaar toeschieten en in elkaars armen, ogen en vaak ook mond verdwijnen. Of het daarna tot een relatie kwam dan wel bij een stomende nacht bleef, was dan een kwestie van geluk en de bereidheid om elkaar beter te leren kennen.
Verwarring
Het grappige was dat veel mensen echt naar dat moment toeleefden. De avond dat ik mijn man versierde, liep het trouwens bijna fout. De DJ had nog nooit op holebi-fuiven gedraaid en kende de traditie niet. Ze hadden hem wel gezegd dat hij om middernacht een Bamba-moment moest voorzien dus draaide hij plichtsgetrouw de hit van Los Lobos. En meteen erna een slow. De twee kringen hadden zich nog maar net gevormd. Het kussen was nog niet op gang gekomen. Je zag overal mensen verward en teleurgesteld staan kijken. Gelukkig greep de organisator kordaat in en kregen we na die ene slow toch nog onze 20 minuten kuskesdans. Of ze de DJ nog teruggevraagd hebben, weet ik niet. Op onze trouw hebben we voor de zekerheid maar een andere gekozen. Eén keer het lot tarten is genoeg, niet?
Schaamte
Door het ‘vleeskeuring’ imago heb ik een tijd niet aan mijn hetero-vrienden durven zeggen dat ik mijn man zo heb leren kennen. En dat is iets wat ik vandaag nog wel hoor. Ik ken een koppel dat elkaar heeft gevonden via Grindr, de virtuele paringsdans op onze smartphones. Ze zijn intussen ook al enkele jaren samen. Meestal doen ze alsof ze elkaar via Facebook gevonden hebben. Door de gemeenschappelijke interesse, begrijp je? Maar eigenlijk had het dus iets minder om het lijf.
Gelukkig maken
Vreemd toch dat we vandaag tientallen nieuwe manieren hebben om elkaar te leren kennen en dat we die zelf opdelen in ‘goed’ en ‘slecht’. Terwijl het toch het resultaat zou moeten zijn dat telt. Of je eerst op het uiterlijk gevallen bent of bent afgegaan op de interessante persoonlijkheid van de andere, dat maakt toch niet uit. Als je maar mensen leert kennen waar je fijne momenten mee kunt hebben. Als we elkaar maar een beetje gelukkiger proberen te maken. Dat is uiteindelijk wat echt telt. Niet?
Deze column verscheen op 8 december 2017. Je leest de tekst en andere columns van mij over LGBT+ op https://www.zizo-online.be.