Jurgen Slembrouck schreef dat zij die met regenboogvlaggen zwaaien of regenboogzebrapaden aanleggen misschien goede bedoelingen hebben maar een bedreiging vormen voor de gelijkberechtiging van de lgbti+-gemeenschap (DS 4 januari). Ik ben al sinds mijn coming-out zo’n regenboogvlagzwaaier en ik ben het grondig oneens met Slembrouck. In mijn ogen beweert hij zo hetzelfde als Vlaams Belang of Viktor Orban: ‘We tolereren dat je lgbti+ bent maar houd het discreet.’ Zo niet, suggereert hij dat we het misschien zelf gezocht hebben als er ergens een ‘democratisch’ draagvlak wordt gevonden om de holebirechten te fnuiken.
Ik mag hopen dat hij dan (zeker met zijn vrijzinnige achtergrond) samen met ons zou duidelijk maken dat dit dan allesbehalve democratisch is. Dat een democratie haar minderheden beschermt. Dat onze vraag naar respect voor onze manier van leven niet gevaarlijk is. Het is niet dat je lgbti+ wordt door een regenboogvlag of door Kaat Bomans in Thuis.
We moeten verder strijden omdat er zoveel meer is dan het wettelijke om tot een open maatschappij te komen. Volgens Vitit Muntarbhorn, voormalig onafhankelijk VN-deskundige voor de bescherming tegen geweld en discriminatie op grond van seksuele oriëntatie en genderidentiteit, zijn er drie basisvoorwaarden voor een samenleving waar lgbti+-personen zich vrij kunnen voelen. Eerst komt de wettelijke aanvaarding. Die is bij ons inderdaad groot. Dan zijn er de maatregelen die overheden moeten nemen om hun lgbti+-bevolking te beschermen tegen discriminatie en geweld. En ten slotte is er de integratie op straat en op de werkvloer.
Daar zijn we nog lang niet. Zolang homo- of lesbische mensen zich inhouden tijdens een sollicitatiegesprek of op het werk omdat ze vrezen niet aangenomen te worden of promoties te missen, zolang transpersonen hun transitie uitstellen omdat ze bang zijn voor de reacties van collega’s, zolang lgbti+-jongeren op school uitgesloten worden omdat ze niet in het juiste hokje passen … is de strijd niet gestreden.
De regenboogvlag is daar het symbool van. En lokt reactie uit. Inderdaad. Maar denk je dat Polen of Hongarije lgbti+-vriendelijker zullen zijn als we die vlag niet gebruiken? Of hebben ze dan de eerste slag gewonnen? Want het gaat over ‘altijd en overal jezelf kunnen zijn’. Wat ben ik met te mogen trouwen als ik mijn man in het openbaar niet mag vastpakken zoals mijn heterovrienden elkaar knuffelen? Als je je moet ‘gedragen’ voor je je rechten kunt uitoefenen, zijn het geen rechten maar gunsten. Redenen genoeg dus om die regenboogvlag niet op te bergen.
Bruno De Lille, oud-staatssecretaris voor Gelijke Kansen (BHG) en lgbti+-activist
Dit opiniestuk verscheen op 5 januari 2022 in De Standaard. Je leest het hier https://www.standaard.be/cnt/dmf20220104_98038888