Op het De Brouckèreplein in Brussel staan nu al maandenlang enkele soldaten. Op zich heb ik geen klagen over hun aanwezigheid. Het zijn beleefde en sympathieke mannen die altijd bereid zijn om je even te woord te staan. Zo ken ik intussen het verschil tussen de verschillende kleuren van hun baretten dankzij één van die heren. Alleen is het in een moderne democratie natuurlijk een vreemd en onbehaaglijk gezicht van op elke hoek van de straat een militair met groot wapentuig te zien staan.
Nee, ik ga het niet op flessen trekken, ik weet zeer goed dat ze er niet staan om ons te onderdrukken zoals in minder democratische landen het geval is. Maar toch heeft het leger geen plaats in het dagelijks functioneren van een drukke stad zoals Brussel.
Ik heb wel degelijk begrip voor een regering die net na aanslagen beslist om het leger in te schakelen om de veiligheid van de bevolking te garanderen. Maar eigenlijk zou het correcter geweest zijn mocht men meteen toegegeven hebben dat die militairen er niet staan om ons een grotere veiligheid te garanderen maar wel om ons het “gevoel” te geven dat we veiliger zijn.
Want als het gaat over het vermijden van terreur en het verhogen van onze veiligheid, dan moeten we toegeven dat al die soldaten en extra politie-agenten op straat niet erg effectief zijn. Integendeel zelfs blijkbaar want zowel de legerleiding als de korpschefs van de politie zeggen intussen dat die aanwezigheidspolitiek een negatieve impact heeft op het normale functioneren van het leger en onze politie-korpsen.
Bovendien beseft de bevolking zeer goed dat we momenteel nergens echt veilig zijn. Als terroristen niet alleen bommen maar ook een doorsnee vrachtwagen of zelfs een gewone bijl gebruiken om hun slachtoffers te maken, dan weet je dat er altijd een kans bestaat dat één of andere religieus of politiek geïnsprireerde gek zijn kans ziet. En zelfs zeer gemotiveerde militairen op straat zullen daar niet echt iets aan veranderen.
De meeste mensen die ik ken zien trouwens goed in dat het IS en consoorten niet gaat om het aantal slachtoffers an sich maar wel over het zaaien van angst. Steeds vaker hoor ik en zie ik dan ook dat men niet in dat spel wil meespelen. Dat men doelbewust toch naar buiten komt, een terrasje doet, de Gentse Feesten of de Brusselse Zuidfoor bezoekt. Uitgaan als was het een statement.
Ik begrijp dat het voor een regering niet gemakkelijk is om de militairen van de straat te halen. Zeker niet omdat de aanslagen rondom ons blijven gebeuren. Maar als het efficienter zou zijn om extra geld aan de inlichtingendiensten te geven en zo te proberen de terroristen te pakken voor ze in actie schieten, dan moeten we dat doen en dan wordt het tijd om de symboolpolitiek achter ons te laten.
De tijd voor emotionele maatregelen ligt achter ons, nu moeten we ons geld, onze middelen en onze mensen zo verstandig mogelijk gebruiken. In naam van heel veel Brusselaars wil ik de soldaten graag bedanken voor hun inzet en de manier waarop ze hun werk hebben uitgevoerd. Maar vandaag wordt het tijd dat ze terugkeren naar hun kazernes.
Deze tekst verscheen ook op 4 augustus 2016 op de opiniepagina van De Standaard. Je leest het hier: http://www.standaard.be/cnt/dmf20160803_02410797