door Tom Ysebaert © De Standaard
INTERVIEW BRUNO DE LILLE, GROEN-POLITICUS EN HOMO IN BRUSSEL
‘Als homokoppel kun je hier misschien niet hand in hand over straat lopen.’ Of: ‘Als vrouwen in sommige buurten een korte rok dragen, zullen ze schunnige opmerkingen krijgen.’ Uitspraken van Johan Leman van het Molenbeekse integratiecentrum Foyer in een gesprek met De Standaard (DS 22 juni) hebben voor flink wat ophef gezorgd. ‘Onaanvaardbaar’ en ‘soumission’, klonk het uit zowel linkse als rechtse hoek. VRT-journalist Riadh Bahri bijvoorbeeld, reageerde bijzonder fel op Lemans uitspraak dat ‘bepaalde progressieve Vlamingen beter niet naar Molenbeek komen’: ‘Moet ik als homo dan maar verhuizen?’
Opvallend: Bruno De Lille, Brusselaar, politicus voor Groen én openlijk homo, gaat tegen die kritiek in. Waarom verdedigt u Leman?
Bruno De Lille: ‘Ik vraag me af of de mensen die reageren wel het hele interview gelezen hebben. Leman stelt vast dat homo’s in bepaalde wijken beter niet hand in hand lopen, maar hij legt zich daar niet bij neer. Integendeel, de Foyer gaat resoluut in tegen de homo-onvriendelijke mentaliteit. Net als het Gemeenschapscentrum in Molenbeek, dat moeders van vreemde origine helpt als hun zoon of dochter homo blijkt te zijn, of jonge schooluitvallers begeleidt naar vrijwilligerswerk waarbij ze uit hun machobubbel gehaald worden.’
‘Homohaat komt meer voort uit een machomentaliteit dan uit het geloof, leert onderzoek. Alleen wordt de islam gebruikt om de homofobie te verantwoorden. Daar moet je je bewust van zijn, als je het probleem wil aanpakken.
’We moeten als samenleving toch iets doen tegen die homohaat?
‘Natuurlijk, maar dan moet je eerst begrijpen waar die vandaan komt. Dat is iets anders dan hem te aanvaarden. Een mentaliteit wijzigen is hard werken. Kennelijk zijn er mensen die denken dat het volstaat om op het Gemeenteplein van Molenbeek te verkondigen dat iedereen homo’s moet respecteren. Zo werkt het niet. Het zal stap voor stap moeten gaan. Begrijp me niet verkeerd: er zullen wetten nodig zijn om mensen die discrimineren of fysiek geweld plegen, te straffen. Maar rechters hebben geen tijd om zich bezig te houden met iemand die sale pédé heeft geroepen. Waardoor die machojongeren denken dat ze ermee wegkomen, wat hun machismo dan weer versterkt.’
Heeft de integratie op dit punt gefaald?
‘Ik begrijp dat veel mensen ontgoocheld zijn dat we nog maar zo ver staan. Maar het is te gek voor woorden dat een kleine organisatie als de Foyer, die door de overheid op droog zaad is gezet, verweten wordt dat ze haar werk niet doet. Ze zou net méér middelen moeten krijgen. Of er zouden meer dergelijke organisaties gesteund moeten worden.’
Hoe is het leven als homo in Brussel?
‘Het gaat echt wel beter. In de jaren negentig waren homocafés besloten zaken, vanwege de veiligheid. De oprichter van de eerste vereniging voor moslimholebi’s kreeg doodsbedreigingen. Nu zijn er twee verenigingen, met steeds meer leden.’
‘Bij de eerste Gay Pride werd met stenen gegooid. Nu is dat het meest gemengde evenement in Brussel. Er zijn nu meer plaatsen waar je wél hand in hand kunt lopen. Als ik met mijn man en kind niet op straat zou durven te komen, was ik al lang verhuisd.’
Het hele artikel lees je hier: https://www.standaard.be/cnt/dmf20190623_04475846