Howard Gutman, de Amerikaanse ambassadeur in Brussel, was onlangs het onderwerp van een schandaal. Een seksschandaal. Een homoseksschandaal. Hij had namelijk ’s avonds laat, zonder zijn beveiligingsagenten, een wandeling gemaakt in het Warandepark. En we weten allemaal wat daar dan gebeurt, niet? Dat niemand hem met de broek op de enkels had betrapt, was bijzaak. Hij mocht naar Washington vliegen om het uit te leggen.
Ik had medelijden met de man: ik had hem kort daarvoor ontmoet op een bijeenkomst van de Rainbow Cops en het pleidooi dat hij toen hield voor respect, diversiteit en openheid voor LGBT’s was me erg bevallen. Dat hij het slachtoffer werd van roddels, want bewijzen zijn er bij mijn weten niet, verdiende hij niet.
Veel blijken van sympathie waren er echter niet te horen. Onder het motto “waar rook is, is vuur”, vloog hij uit de Villa van Vanthilt. En zelfs in LGBT-kringen was er weinig begrip. Want was hij nu hetero of homo? En als hij homo was, was het dan niet erg hypocriet om zich al die jaren als hetero voor te doen? “Wel koketteren met Obama die voor het homohuwelijk is maar tegelijk zelf in de kast blijven zitten om zijn carrière veilig te stellen.”
Het is duidelijk: de Belgische LGBT’s houden niet van kastnichten. Niet voor je homo- of lesbienne-zijn uitkomen wordt blijkbaar gezien als een teken van zwakte. Misschien zelfs als “verraad” tegenover zij die wel hun nek durven uitsteken. Zelfs bij hetero’s stoot je op onbegrip als je zegt dat je kunt begrijpen waarom sommige mensen ook vandaag hun geaardheid nog willen geheim houden. “We leven toch in 2013? Homo-zijn is toch geen probleem meer? Zelfs de tsjeven liepen mee in de Pride.”
Nochtans …
Ik ken een Brusselse jongen met Turkse ouders, laten we hem voor het gemak Halil noemen, die homo is. Een sympathieke kerel, vlot in de omgang, vrienden bij de vleet, hij studeert aan de universiteit… kortom: de trots van zijn familie. Er is echter geen haar op zijn hoofd dat er aan denkt om thuis te vertellen dat hij op mannen valt. Heel zijn liefdesleven beleeft hij in het geniep. Het legt een enorme druk op zijn relaties die dan ook meestal van zeer korte duur zijn. En een tijdje geleden liep het zelfs fout en werd Halil gechanteerd door één van zijn ‘liefjes’. Omdat hij bang was dat zijn familie hem zou verstoten en dat al zijn vrienden hem zouden laten vallen, heeft hij een tijdlang betaald en is hij uiteindelijk in een andere stad gaan studeren. Halil zit heel erg diep in de kast en zijn kastdeur is dubbel gesloten. Maar kan je sowieso wel van hem verwachten dat hij vrij en blij gay zou zijn als je weet dat de kans inderdaad erg groot is dat hij dan helemaal alleen komt te staan?
En je hoeft niet tot een etnisch-culturele minderheid te behoren om problemen te hebben. Het nichtje van een kennis van mij, laten we haar dan maar Greet noemen, is lesbisch. Ze is 22, weet het al zeker 5 jaar maar pas onlangs, sinds ze alleen woont, durft ze het links en rechts aan mensen te laten weten. Nu moet je weten dat haar oom homo is. Hij is volledig aanvaard door zijn familie en haar ouders komen elk jaar naar de Pride. Die mensen waren dan ook geschokt toen Greet hen het nieuws vertelde. Ze waren niet geschokt omdat ze lesbisch was maar wel omdat ze het zo lang voor hen had verzwegen. Alleen zag zij overal signalen van een wereld die absoluut niet homovriendelijk was en had ze geen zin om dat gevecht helemaal alleen aan te gaan. Want hoe open ouders ook staan tegenover LGBT’s, ze kunnen je niet helpen als je scheef bekeken wordt, als je 101 kleine en grote hindernissen moet overwinnen omdat je homo, lesbienne, bi of transgender bent.
Pas op; dit is geen pleidooi om in de kast te blijven zitten, geen oproep om onze homoseksualiteit (opnieuw) te verbergen. Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat het onmenselijk is als je heel je leven een masker moet dragen, jezelf altijd en overal anders moet voordoen dan je bent. Het is wel een oproep om meer begrip te hebben voor mensen die het gevoel hebben dat ze geen andere keuze hebben. Je bent geen betere homo omdat je out & proud bent. Niet iedereen is een vechter. Niet iedereen hoeft ook op de barricades te staan. Maar zolang Howard (mocht hij inderdaad homo zijn), Halil en Greet zichzelf moeten verbergen, weten we wel dat het werk niet af is, dat de strijd niet gestreden is. En moeten we doorgaan.