Vorige zaterdag was ik samen met een grote groep enthousiaste çavaria-leden en collega politici op het congres ‘Take Care, welzijn van holebi’s en transgenders’ in Leuven. Een inspirerende dag.
Dankzij mijn job als staatssecretaris ontmoet ik haast elke dag mensen met boeiende verhalen die een ongeziene inzet tonen voor onze zaak, zowel uit organisaties uit het middenveld, verre landen en zelfs uit hoeken waar je steun niet meteen verwacht. Ze sterken me in de overtuiging dat samen werken en praten werkt en het geloof in een betere wereld voor iedereen nog niet dood is. Ook al is de wereld nog zo cynisch.
Het deed goed om veel van die geëngageerde mensen weer te zien in Leuven. Wat me meteen opviel, was de openheid en vanzelfsprekende diversiteit die de vergaderzalen deden stralen. Het was een dag die me ook opnieuw moed en goesting gaf om verder te blijven strijden voor meer gelijkheid, meer LGBT-rechten. Ook binnen België.
Ik weet het: de grootste uitdagingen liggen buiten onze grenzen. We zullen pas op onze lauweren kunnen rusten als er wereldwijd geen homo’s, lesbiennes of transgenders meer vervolgd worden omdat ze gewoon zichzelf zijn. Maar ook binnen België is er nog veel werk aan de winkel. Want het huwelijk is wel opengesteld en adoptie kan inderdaad, maar …
Discriminatie zit hem vaak in kleine dingen. Zaken die voor anderen onbelangrijk of futiel kunnen lijken, leveren soms enorm veel frustratie op. Het lijkt bovendien wel of je steeds afhankelijk bent van de goodwill van anderen. Waarom moet je geslacht eigenlijk op je identiteitskaart? Welke foto zet je als transgender op je identiteitskaart als je nog niet ‘officieel’ van geslacht bent veranderd? Waarom moet de rechter nog altijd beslissen of de tweede papa ook officieel vader mag worden als er geen andere (levende of bekende) ouders zijn? Waarom moet je hopen dat de school van je lesbische dochter progressief genoeg is om op een normale manier ook over LGBT-relaties te spreken tijdens de lessen? Ach, vul maar naar believen aan, want elke homo, lesbienne of trans komt geregeld in zo’n situatie terecht.
Natuurlijk overleven we die problemen wel. Maar dat soort kleine ergernissen kunnen je leven wel erg gaan bepalen. Ze geven je vooral het gevoel er toch niet helemaal bij te horen.
Dan is het fijn te merken dat er op zo’n moment anderen zijn die samen met jou aan de kar willen trekken. Dat er op zo’n ogenblik andere LGBT’s zijn die zeggen “ik begrijp je”. Die niet zuchten: “zijn er nu echt geen belangrijker problemen in de wereld?” Emancipatie komt van onderuit en gaat stap voor stap. Het was dan ook hartverwarmend te zien hoeveel verenigingen, mensen, vrijwilligers de handen uit de mouwen steken en lobbyen, actie voeren en proberen de wereld weer wat beter en vooral LGBT-vriendelijker te maken. Ik was trots er een deel van uit te maken. En de boodschap dat het werk nog niet gedaan is, was duidelijk. Ertegenaan dus.