Ik ben weg van Antoni, Tan, Karamo, Bobby en Jonathan. Als je nu denkt dat ik in een grote polyamoureuze relatie ben terechtgekomen, dan moet ik je helaas teleurstellen. Ik heb het over Queer Eye, een serie op Netflix waar vijf queer-mannen elke aflevering opnieuw bij een nietsvermoedende Amerikaan(se) binnenvallen om zijn of haar leven grondig overhoop te halen. Er zijn naar mijn zin altijd te weinig afleveringen en het volgende seizoen laat sowieso te lang op zich wachten.
Niet al mijn vrienden delen mijn enthousiasme. Er zijn er die niks van de serie moeten weten wegens “teveel clichés”. En ja, de serie teert inderdaad op het stereotype beeld dat van onze LGBT+-familie bestaat. De presentatoren zijn interieurarchitect of kledingadviseur. De handjes wapperen, kapper Jonathan durft al eens hakken dragen en de enthousiaste gilletjes zijn niet van de lucht. Dat maakt sommigen blijkbaar bang. “Straks denken mensen nog dat elke homo zo is,” hoor je dan.
Triest
Dat maakt me triest. Want natuurlijk is niet elke homo zo flamboyant en natuurlijk hebben de programmamakers doelbewust uitgesproken types uitgezocht maar de presentatoren komen wel echt over. Ik geloof ze en heb niet de indruk dat ze een rolletje spelen. En is dat niet net waar we met onze LGBT+-beweging voor opkomen? Dat iedereen zichzelf kan zijn? Of je het huisje-tuintje-hondje mens bent, dan wel het Queer eye-type… dat maakt je toch niet meer of minder?
Genderhokjes
Het is wel zo dat mensen als een Jonathan of een Tan, die het minst beantwoorden aan de stereotype genderhokjes, wellicht veel meer druk vanuit de buitenwereld ervaren. De oplossing daarvoor kan echter nooit zijn dat we hen vragen om wat ‘grijzer’ voor de dag te komen. Want als we aanvaarden dat het de anderen zijn die mogen bepalen hoe wij uitdrukking geven aan onze genderidentiteit, dan stellen we ons allemaal heel kwetsbaar op.
Respect
Waar voor de ene mannen op hoge hakken niet kunnen, zijn voor een andere mijn wapperende handjes misschien al té of vindt een derde bijvoorbeeld dat je sowieso niet openlijk mag laten blijken dat je als vrouw op vrouwen valt. Vergezocht? Als je ziet hoe sommige van onze verkozenen recent herhaalden dat mensen wel homo mogen zijn maar dat dat toch iets voor in de slaapkamer is, dan vrees ik van niet. Mensen moeten ons niet respecteren omdat we niet storen, ze moeten ons waarderen voor wie we zijn.
Demonen
En dat kan. Om het programma spannend te houden, worden de vijf presentatoren geregeld naar onverwachte plekken gestuurd. Zo vallen ze al eens een machomilieu binnen: politie-agenten, brandweermannen, gevangenisbewakers, landbouwers… passeerden allemaal al de revue. Ze gaan ook hun eigen demonen niet uit de weg: zo werkten ze met de school waar één van hen in zijn jeugd erg gepest werd.
Elk seizoen zijn er mensen die toegeven dat ze nog nooit met een homo gesproken hadden en dat ze zelfs bang waren voor de confrontatie. Toch vallen de Queer Five iedere keer weer binnen met al hun enthousiasme en hun theatraliteit. Nooit houden ze zich in of proberen ze een ‘afgevlakte’ versie van zichzelf te tonen. En dat hoeft ook niet want altijd weer maken ze contact. Hoe stoer of macho de man of vrouw die ze bezoeken ook is, op het einde van de aflevering zie je elke keer weer dat ze de vijf met plezier in hun vriendenkring zouden opnemen.
Extra kracht
Ik weet best dat we niet in een Amerikaans tv-programma leven en dat het werkelijke leven niet altijd rooskleurig eindigt. Maar een reeks als Queer Eye geeft me, naast een leuke ontspannende avond, ook altijd weer dat beetje extra kracht. Om te blijven werken aan een maatschappij waar we niet bang moeten zijn voor wat ‘de mensen’ wel zouden kunnen denken. Om het Jonathan, Tan, Karamo, Antoni en Bobby-kantje dat ook ik heb, niet weg te steken maar net te koesteren.
Bruno De Lille is gewezen Brussels staatssecretaris voor Groen en LGBT+-activist.
Deze column verscheen op 26 augustus 2019 op zizomag.be. Je vindt hem hier: https://zizomag.be/columns/verliefd-op-vijf