Een katholieke school is een school groeiend vanuit de persoon en de boodschap van Jezus Christus. In een katholieke school leeft men “in de Woorden van de Heer”. Zo staat het op hun website. Dat is hun goed recht natuurlijk, daarom zijn het ook katholieke scholen.
Zie je die “woorden van de heer” niet of wat minder zitten, dan stuur je je kind naar een gemeenschapsschool. Onze grondwet voorziet namelijk dat de Gemeenschap neutraal onderwijs moet aanbieden om de keuzevrijheid van de ouders te garanderen. En zo hoort het ook.
Waarom niet in Brussel?
Maar waarom geldt dat niet in Brussel? Waarom vindt de Vlaamse Gemeenschap dat ze in ons Hoofdstedelijk Gewest niet genoeg scholen moet voorzien om die neutraliteit en die keuzevrijheid te waarborgen?
In onze hoofdstad is er een scholentekort. Elk jaar wordt aan honderden kinderen een plek in een Nederlandstalige school geweigerd. En honderden anderen hebben wel een plaats op school maar niet in de school waar ze naartoe wilden. Kiezen tussen een katholieke en een gemeenschapsschool is er al helemaal niet meer bij: je mag al blij zijn dat je een stoel hebt.
Keuzevrijheid
Je kunt interessante discussies opzetten over de plaats van een morele of religieuze opvoeding op school. Ikzelf ben voorstander van een vak als LEF en zou religie liever naar de keukentafel willen duwen. Zolang godsdienst / moraal echter een plaats heeft op de schoolbanken, wil ik wel dat mijn kind de keuze heeft.
Maar dat is dus voor veel Brusselse ketjes het geval niet meer.
Computersysteem
De plaatsen in het Brusselse basisonderwijs worden toegekend via een computersysteem dat onder meer rekening houdt met de afstand tussen je huis en de school. Als je naar een gemeenschapsschool wil, terwijl er alleen maar katholieke scholen in je buurt liggen, dan kies je best voor een katholieke school want anders kom je achter in het rijtje. En omdat er heel wat kinderen sowieso geen plaats krijgen (en dan naar het Franstalig onderwijs of naar scholen buiten Brussel moeten trekken), is er niemand die dat risico wil nemen.
Dat is intussen al enkele jaren zo. En al die tijd zijn er mensen die aan de alarmbel hangen en die duidelijk maken dat dit niet wenselijk is. En al die tijd weigert de Vlaamse Gemeenschap te doen wat ze moet doen: massaal scholen bijbouwen zodat niet alleen elk Brussels kind dat dat wil in een Nederlandstalige school terechtkan maar ook in een school waar zijn of haar filosofische, ideologische of godsdienstige opvattingen gerespecteerd worden. Zoals de grondwet – toch niet bepaald een vodje papier – hen garandeert.
Te weinig en te traag
Men klopt zich op de borst over de miljoenen die in nieuwe scholen geïnvesteerd worden. Maar vergeet te zeggen dat die investeringen onvoldoende zijn om de steeds toenemende vraag bij te benen. En dat er absoluut geen plan is om de keuzevrijheid te waarborgen.
Het gemorrel aan de inschrijvingsregels door het Vlaams Parlement, zorgt er enkel voor dat sommige mensen iets makkelijker toegang krijgen tot de school van hun keuze. Helaas ten koste van anderen. Men verschuift het probleem dus alleen maar, het wordt niet ten gronde aangepakt. Dat kan enkel door veel extra scholen te gaan bouwen en daar ontbreekt bij de meeste partijen de politieke wil voor.
Groen toont ambitie
Het mag duidelijk zijn dat we met Groen wel voluit willen gaan. Dat zijn we aan de Brusselse jongeren verschuldigd. Voor elk kind dat naar het Brussels Nederlandstalig onderwijs wil, willen we een school. Dat is goed voor die kinderen, dat is goed voor het samenleven in Brussel.