Ik hou van Ugly Belgian Houses. Van de website en van de filmpjes, al moet ik bekennen dat ik die laatste pas tijdens deze lockdown op YouTube ontdekt heb. Op de website zie je tientallen foto’s van ‘lelijke’ Belgische huizen: ze zijn versierd met zeesterren of speciale gevelstenen, lijken maar half afgewerkt te zijn, aarzelen tussen huis en kasteeltje, …
Als de maker van de website voor zijn filmpjes bij de bewoners van de huizen op bezoek gaat, dan beseffen die wel dat ze niet zomaar in het rijtje passen maar bijna altijd lijken ze er gelukkig te zijn. En geen haar op hun hoofd dat er aan denkt om hun woning aan te passen. Vind jij het niet mooi, dan is dat maar zo. Ze laten er hun slaap niet om.
Ze durven hun nek uitsteken
Ik vind dat fantastisch. Ik hou van die huizen en hun bewoners want ik waardeer het sterke karakter dat ze tonen. Ze durven hun nek uit te steken. Hun creaties vallen op tussen de honderden rijtjeshuizen of fermettes die allemaal doorsnee een kopie van elkaar staan te zijn. Doen de bewoners er iemand kwaad mee? Verplichten ze anderen om ook in een speciaal huis te gaan wonen? Nee, absoluut niet. Die Ugly Belgian Houses vallen op, dat wel, maar vaak zijn ze gewoon wat origineler dan de rest. Misschien een beetje raar.
Veel Belgen houden echter niet van ‘raar’. Doe maar gewoon, dat is al zot genoeg.
En dat heeft grote gevolgen. Het is iets wat wij als LGBTI+-personen altijd opnieuw ondervinden. Het remt onze emancipatie af, het zorgt ervoor dat velen van ons elke dag weer een strijd moeten voeren.
Vechten tegen vastgeroeste systemen
Want wij zijn raar. We passen nooit helemaal in het rijtje. We blijven dingen vragen waar veel mensen van denken ‘moet dat nu?’. We blijven tegen vastgeroeste systemen opboksen en dat veroorzaakt onrust.
Dat je als man op mannen valt, wordt gelukkig intussen getolereerd. Maar gedraag je als man (homo of hetero) wat flamboyanter of wat ‘vrouwelijker’ en je krijgt gegarandeerd commentaar.
Goed, lesbiennes kunnen dus kinderen krijgen via IVF en dan heb je voor de wet twee mama’s. Maar wat als de spermadonor ook graag een rol speelt in het leven van zijn kindje en als de twee mama’s dat een prima idee vinden? Waarom kan een kind dan ook wettelijk geen drie (of vier) ouders hebben? Het is uitzonderlijk maar daarom is het toch geen slecht idee? Toch ligt dit moeilijk, worden discussies hierover niet serieus genomen en zelfs weggelachen.
Veel trans personen zullen bevestigen dat zij ook vandaag nog sowieso als ‘raar’ worden bekeken. De aanvaarding gaat gelukkig de goede kant op: wetten zijn aangepast, het is makkelijker dan ooit om aan informatie over transitie te komen, er is goede begeleiding voor wie het nodig heeft en we hebben intussen gerespecteerde rolmodellen zoals onze vicepremier Petra De Sutter of de VTM-journaliste Bo Van Spilbeeck. Maar tegelijk blijft de discriminatie die trans personen ondervinden enorm groot.
En stel je de verwarring voor als je niet duidelijk past in het vakje M of V. Het lijkt soms alsof het einde van de beschaving nadert als mensen weigeren kleur te bekennen of simpelweg niet in een hokje te duwen zijn. Daarom kiest men nog altijd in de plaats van intersekse kinderen hoe ze door het leven zullen moeten gaan, daarom ziet men trans personen die ervoor kiezen geen volledige transitie te doen als ‘niet-af’, daarom botsen mensen die genderfluïde zijn tegen de ene na de andere muur…
Doe gewoon
“Waarom kunnen jullie niet gewoon doen?” Dat krijgen we dan te horen. Ze zijn dus bereid ons te tolereren maar willen het liefste dat we zo weinig mogelijk afwijken van de doorsnee hetero-Belg.
Maar wij zijn niet doorsnee. We zijn anders. We zijn raar. We leggen ons niet neer bij het status-quo en blijven strijden voor onze rechten.
Geen blanco cheque
Natuurlijk moet er debat zijn, we vragen geen blanco cheque. Wat wij willen moet gelden voor iedereen en mag geen andere mensen kwetsen of discrimineren. Dus als we de discussie over meer-ouderschap willen opstarten, dan zal dat nooit over een systeem gaan dat enkel voor LGBTI+-personen kan gelden. Als man-man-koppels willen praten over draagmoederschap, moeten we absoluut ook de stem van de moeders of van betrokken heterokoppels meegeven. En de mening van lesbische koppels over de regeling rond (anoniem) donorschap kan nooit de enige zijn die we in overweging nemen, ook de donoren en zeker de kinderen zelf moeten gehoord worden.
Kleur in het leven
Maar ‘het is raar’, kan geen reden zijn om de discussie niet te willen voeren of ons rechten niet te willen geven. Een maatschappij toont zich maar echt democratisch als ze rekening houdt met haar minderheden. Net als de zogenaamde ugly houses zorgen net zij voor wat kleur in het leven.
Deze column verscheen op 12 november 2020 op Zizo Magazine. Je leest hem hier: https://zizomag.be/opiniestukken/raar