“Ik ben gekomen omdat ik bang ben,” zei de vrouw. “Niet voor de terroristen. Wel voor de toekomst van mijn zoontje. Hoe moet ik hem weghouden van die extremistische ideeën? Ik kan hem toch niet opsluiten? ” Terwijl ze dat aan de journalist vertelde, pakte de jonge vrouw (met hoofddoek) haar zoontje beschermend vast. Ik schatte hem een jaar of vijf, veel te jong om te moeten weten wat terreur eigenlijk is. Toch stond hij, samen met zijn mama en honderden andere Brusselaars, op een plein in Molenbeek om daar een kaarsje aan te steken om de slachtoffers van de gruweldaden van Parijs te herdenken.
Ik voelde mee met de jonge vrouw, begreep haar angst. Want het is de angst waar elke ouder mee zit. Toen onze zoon in ons gezin kwam wonen, was dat één van de mooiste en gelukkigste momenten van mijn leven. Ik ben maar zelden zo blij geweest. Maar tegelijkertijd ben ik ook iets kwijtgeraakt: de lichtheid van het leven, de onbezonnenheid waarmee ik vroeger door de wereld stapte … is voor een deel verdwenen. En in de plaats kwam een beetje angst.
Elke dag wordt mijn zoon wat zelfstandiger, eigengereider, neemt hij zijn leven meer en meer in eigen handen. Zo hoort het ook. En ik ben best wel trots op hem als ik zie hoe goed hij zijn plan al trekt. Hoe hij in het Frans de weg durft vragen, zelf al boodschappen gaat doen of met het openbaar vervoer alleen naar de scouts of de circusschool (in Molenbeek!) trekt. Maar elke eerste keer is een overwinning. Voor hem maar nog meer voor mij. Loslaten is vaak moeilijker dan eerst gedacht.
Natuurlijk hou ik me in, ik zwijg omdat ik weet dat het bij het opgroeien hoort. En als ik terugdenk aan mijn eigen studententijd – het duurt gelukkig nog wel enkele jaren voor hij daar aan toe is – dan denk ik dat het goed was dat mijn ouders niet altijd wisten wat ik uitspookte. Je eerste stapjes in het homomilieu zet je zelden aan de hand van je moeder of je vader, niet?
Als ouder probeer je je kinderen te wapenen, probeer je ze duidelijk te maken waar het “gevaar” zit en over welke grenzen ze beter niet stappen. Je waarschuwt ze dat ze niet met onbekenden moeten meegaan, dat ze zich niet bloot moeten geven op facebook, dat ze altijd kritisch moet blijven over de dingen die ze zien of lezen op internet, … Maar uiteindelijk moeten ze het zelf doen, moeten ze hun eigen keuzes maken.
Als je met je neus tegen de muur loopt en het loopt goed af, dan word je wijzer. En misschien hou je er dan zelf nog een fantastisch verhaal aan over voor je eigen kinderen. Maar soms loopt het niet goed af.
Als ouder (of is het met ouder te worden?) zie je wellicht te vaak en te veel valkuilen. Je zit met die tweestrijd: je wil je kinderen de kans niet ontnemen om zelf hun eigen weg te zoeken, maar je zou ze toch zo graag hun hele leven willen beschermen. En of we als mama’s en papa’s bang zijn omdat onze kinderen een lamentabele studiekeuze maken, af en toe zat thuiskomen, experimenteren met wiet of xtc of extremistische ideeën aanhangen, … de schrik is logisch en valt te begrijpen. Vandaag wellicht meer dan ooit. Maar het mag ons niet verlammen.
Die jonge moeder had gelijk. Kinderen binnen houden is geen oplossing. Ze naar een plein vol mensen brengen die hun verdriet durven uiten, is dat wel. Je kunt alleen maar tonen hoe de wereld echt is en dan hopen dat ze zelf hun lessen trekken. Hoe moeilijk dat ook is.
Je vindt deze column (en nog een aantal andere columns van mij) op http://www.zizo-magazine.be
Bruno De Lille
Brussels Volksvertegenwoordiger
Groen